انواع پارگی تاندون شانه

پارگی جزئی (Partial Tear)
در این نوع، تاندون فقط بخشی از ساختار خود را از دست میدهد. یعنی رشتههای تاندونی هنوز به استخوان متصل هستند، اما آسیبدیدهاند.ویژگیها:
درد معمولاً خفیف تا متوسط است.
حرکت شانه محدود اما ممکن است.
گاهی بدون جراحی قابل درمان است (با فیزیوتراپی، دارو، تزریق).
معمولاً در مراحل اولیه قابل کنترل است.
پارگی کامل (Full-Thickness Tear یا Complete Tear)
در این حالت تاندون کاملاً از استخوان جدا میشود و ممکن است جمعشدگی (ریباند) پیدا کند.ویژگیها:
درد شدید، بهویژه هنگام بلند کردن بازو
ضعف قابل توجه در شانه
معمولاً نیاز به جراحی دارد، بهخصوص در افراد فعال
اگر درمان نشود، میتواند به تحلیل عضله منجر شود.
پارگی حاد (Acute Tear)
این نوع پارگی بهطور ناگهانی و معمولاً بر اثر یک آسیب یا ضربه مستقیم (مثلاً افتادن یا بلند کردن جسم سنگین) ایجاد میشود.ویژگیها:
شروع ناگهانی درد
گاهی با صدای "تق" همراه است
معمولاً در سنین پایینتر یا ورزشکاران دیده میشود
پارگی مزمن (Chronic Tear)
در اثر فشارهای مکرر، استفاده بیش از حد یا فرسایش تدریجی تاندون طی سالها ایجاد میشود.ویژگیها:
درد تدریجی و مزمن
در افراد بالای ۴۰ سال شایعتر است
با فعالیت تشدید میشود
گاهی فرد متوجه زمان دقیق پارگی نمیشود
پارگی ناشی از تحلیل عضله (Massive Tear)
در صورت بیتوجهی به پارگیهای کوچک، ممکن است عضلات اطراف نیز تحلیل بروند و پارگی وسیعتری ایجاد شود.ویژگیها:
ناتوانی کامل در حرکت شانه
تغییر شکل شانه
نیازمند جراحی پیچیدهتر و دوره توانبخشی طولانیتر